Si Adan at Eba ng mga Tagalog

Si Adan at Eba ng mga Tagalog

Daang taon na ang nakaraan, nang ang Luzon ay hindi pa tinitirahan. Si Bathala - ang dakilang panginoon - na katulad ni Lam-Ang - ang diyos ng mga Bisaya - Si Lam-Ang na nasa ilalim ng pamumuno ng iba, ang kaharian naman ni Bathala'y isang patay na disyerto noon. Nananatili paring nasa kamay ni Bathala ang paglalang sa mga tao ngunit hindi ang pagkain para sa mga ito, kaya't humingi siya ng payo kay Diwata, ang dakilang diyosa ng kalawakan.

Sinabi ni Diwata kay Bathala na isang araw ay magpapadala siya ng anghel sa mundo upang doon may magtanim ng mga buto. Ang pangakong iyon ng anghel ay kanyang tinupad, at sinimulan na nga ni Bathala ang pagtatanim ng buto sa buong Luzon. Ilang sandali lamang ay napuno na ang islang iyon ng mga puno at halaman at handa nang mapakinabangan ng mga tao.

Hindi naglaon, nilikha ng ni Bathala si Adan at si Eba, ang mga ninuno ng mga tagalog. Kahit na pinagbawalan na sila sa pagkain ng berdeng prutas ng isang halaman ay sinuway parin nila iyon at kinain ito. Sa karampatang parusa sa kanila, sila'y nalason na naging sanhi ng isang matinding karamdaman. Ngunit hindi sila namatay sa kabila ng nangyari. At naging sa naging resulta ng kanilang karansan, pinangalanan nila ang prutas ng iyon na lason.

Dahil sa matinding konsensya ni Adan at Eba ay humingi sila ng tawad kay Diwata. Sa kautusan ng Diwata, pinatawad na ni Bathala ang dalawa, ngunit ang lason ay nanatiling makamandag. Upang maiwasan ang kapahamakan, isang anghel ang ipinadala sa mundo. Naglagay siya ng mga marka sa palibot ng nakalalasong buto at ang markang iyon ay makikita simula sa araw na iyon. Hindi nagtagal, ang pangalan ng halamang iyon na lason ay naging lanzon. Ang pangalan na iyon ang ginagamit parin magpasa hanggang ngayon.